Het is inmiddels alweer dik een maand geleden. Mam: ‘Heb je gister RTL Late Night gekeken?’. Ik: ‘Nee, hoezo?’. Mam: ‘Er was een journalist die kwam vertellen over een boek dat ze had geschreven over haar te vroeg geboren dochtertje. Ze was even groot als dat jij was’. Hoewel ik in eerste instantie geen sjoege gaf, werd ik stiekem toch wel nieuwsgierig. Ik besloot het fragment terug te kijken. Daar bleef het niet bij want de volgende dag bestelde ik het boek. En dit boek maakte wat los en dat vertel ik je graag.

Nu, een kleine anderhalve maand verder dan dat ik hem binnen kreeg, een kleine twee weken verder dan dat ik begon met lezen, heb ik hem uit. En ik ben er stil van. Eigenlijk ben ik er al stil van sinds ik aan dit boek begon. Sinds de eerste bladzijdes waar mij werd verteld wie Eva is. Ik werd mee gesleurd in de tweestrijd van haar ouders Brenda en Lennard. Maar stiekem ook in het leven van mijn eigen ouders van toen. Want Eva en ik hebben één ding gemeen; we zijn allebei veel te vroeg op deze wereld gekomen. Daarnaast zijn we ook elkaars tegenpolen; ik behoor tot de ‘goede’ groep en Eva tot de ‘slechte’.  En dat er zoveel verschil is, dat laat mij stil zijn. Maar ook beseffen dat mijn leven er zo anders uit kan kunnen zien.

Het gaat over haar bijzondere dochter Eva

In het eerste deel verteld Brenda over de onverwachte geboorte van Eva. Ze woog op dat moment maar 680 gram. Vervolgens verteld ze uitgebreid over de eerste keer dat ze haar dochtertje zag. Eva in de couveuse aan allerlei draden met toeters en bellen. Ze verteld over de heftige maanden die volgen. Je wordt ook meegenomen in de jaren daarna waarin langzaam maar zeker duidelijker wordt wat de gevolgen zijn en met welke handicaps en problemen Eva moet leven. De ontwikkeling die achter blijft, de gevolgen van haar vroege geboorten en nog meer dagelijkse dingen die zij tegen komen in het leven met Eva.

En ook over de zoektocht naar tot hoe ver gaan we en waarom?

Later, in het tweede deel van het boek, gaat Brenda terug naar de neonatologie. Deze keer niet als moeder, maar als journalist. De behandelgrens is net verlaagd naar 24 weken. Zij volgt daar ouders met te vroeg geboren kinderen, maar spreekt ook met artsen over de behandeling. Want nu de behandelgrens verlaagd is, wat zijn de gevolgen van deze grens? Ze verteld over onderzoeken, de resultaten die er tot nu toe zijn (bijna alle onderzoeken komen uit het buitenland) en over gesprekken die zij met artsen had. Hoe staan zij hier in en hoe maken zij de beslissing of ze een kindje door behandelen of de behandeling stoppen?

Dit boek heeft veel los gemaakt. Hoewel het bij mij niet zo extreem was en ik er eigenlijk vrijwel niks aan over heb gehouden; en dus tot die kleine ‘goede’ groep behoor, raakt het mij. Juist omdat het maar zo’n kleine groep is en er dus zoveel kinderen zijn die het niet redden of wel maar dan met (forse) handicaps. Ik was meer met dit boek bezig dan ik in eerste instantie dacht. Ik dacht er over na, maar zocht er ook dingen over op.  Dat het mij bezig hield, misschien zelfs nu nog steeds wel bezig houd, dat zegt wat. Want dan maakt iets echt een indruk.

Één les die ik uit dit boek voor mezelf heb kunnen halen is dat ik blij mag en kan zijn met hoe ik nu ben en hoe het leven voor mij nu is. Want een ding is zeker; het had zoveel anders kunnen lopen.

Ken jij te vroeg geboren baby’s uit jouw omgeving? En kende jij Het Onvoltooide Kind al?